بیماری نیوکاسل

 

بیماری نیوکاسل یک بیماری ویروسی واگیردار شایع در میان بسیاری از انواع پرندگان است که دستگاه تنفسی، دستگاه گوارشی، روده‌ای و دستگاه عصبی را درگیر می‌کند. این بیماری اولین بار در سال ۱۹۲۶ در نیوکاسل انگلستان تشخیص داده شد.

نیوکاسل یکی از مهم‌ترین بیماری‌های پرندگانی است که به صورت صنعتی و متراکم پرورش داده می‌شوند و گله‌های بسیاری از جوجه‌های گوشتی در صورت عدم واکسیناسیون با این بیماری درگیر می‌شوند. این بیماری در سال ۱۳۲۹ در ایران شناسایی شده‌است.^[۱]

نشانه‌ها

علائم نیوکاسل با توجه به نوع ویروس، میزان سلامتی و سن پرنده و گونه میزبان متفاوت است. این علائم شامل نشانه‌های تنفسی همچون تنگی نفس و سرفه، نشانه‌های عصبی چون افسردگی، بی‌اشتهایی، افتادن بال‌ها و فلجی، گیج خوردن سر و گردن، به دور خود چرخیدن، لرزش، تورم چشم و گلو، اسهال آبکی و سبز، و ناهنجاری و کاهش تخم در پرندگان تخم‌گذار می‌شود.

نشانه‌ها بسته به نوع ویروس متفاوت می‌باشد. بطور کلی سه سویه ازین ویروس وجود دارد مزوژنیک ولوژنیک و لنتوژنیک. این ویروس از راه دهانی منتقل شده و انتقال از راه هوا یا ﺁیروسل معموﻻ اتفاق نمیفتد. نشانه‌های کالبدگشای شامل تورم در مخاطات تنفسی‌، التهاب و خونریزی در مخاط دستگاه گوارش بیشتر پیشمعده، وجود کست‌های چرکی وکازیوس پنیری در مخاط نای و ترشحات اکسوداتیو در در ابتدا و در طول نای بخصوص دوشاخه نای است. این بیماری مثل بیشتر بیماریهای ویروسی درمان دارویی نداشته و درمان فقط از روش حمایتی می‌باشد. واکسیناسیون با دو سویه ب یک و ﻻسوتا انجام می‌شود.

کاربردها

نژادهایی از این ویروس توانایی از بین بردن انتخابی سلول‌های سرطانی بدون آسیب زدن به سلول‌های سالم را دارند به همین جهت تحقیقاتی در مورد امکان استفاده از آن به عنوان یک داروی ضد سرطان انجام شده‌است.