مربا

مقدمه

مربا درست کردن، روشی برای نگهداری طولانی مدت از میوه می باشد. طی تهیه مربا، میوه را با شکر جوشانده تا نوعی ژله که صاف و یکدست نشده، تهیه نمایند.

مقدار مواد اولیه بر حسب نوع میوه و میزان رسیده بودن آن فرق می کند؛ اما معمولا از میوه و شکر به میزان مساوی استفاده می شود. وقتی مخلوط این دو به دمای 104 درجه سانتی گراد می رسد، اسید و پکتین موجود در میوه با شکر واکنش نشان می دهد و در این هنگام مربا آماده است؛ اجازه می دهند تا مربا سرد و سفت شود.
البته اغلب پخت و پزها را با روش آزمون و خطا انجام می دهند. می توان برای اطمینان از آماده شدن مربا، مقدار کمی از آن را داخل بشقاب ریخت تا ببینیم بعد از سرد شدن، غلظت مد نظر را پیدا کرده یا خیر.

اینکه مربایی راحت سفت شود، به میزان پکتین موجود در میوه بستگی دارد. مربای میوه هایی مثل انگور فرنگی، کشمش قرمز،کشمش سیاه، سیب و تمشک خوب سفت می شوند؛ اما به برخی دیگر همچون توت فرنگی و توت جنگلی باید پکتین اضافه کرد. در مغازه ها پکتین موجود است و البته برای تهیه مربا در خارج از منزل هم از پکتین استفاده می کنند.

کسانی که مربای خانگی می پزند، از حقه های بخصوصی استفاده می کنند؛ مثلا توت فرنگی را با سیب مخلوط کرده و مربا درست می کنند یا اینکه عصاره کشمش یا تمشک را گرفته و از آن در تهیه دیگر انواع مرباها استفاده می نمایند.

معمولاً مربا را در صبحانه با نان و کره مصرف می کنند و اصطلاح کره مربا به آن می دهند و یا داخل ماست می ریزند تا مزه آنرا شیرین کنند.

مربایی که گوشت میوه از آن جدا شده، از صافی عبور داده شده و کاملا صاف و یکدست شده را ژله می نامند. همچنین، مربایی که تکه های درشت میوه داخل آن باشد، کمپوت نام می گیرد. مارمالاد هم نوعی مرباست که میوه همراه با پوستش کاملاً له و یکدست شده باشد.